Leraren en ouders moeten naar elkaar luisteren, tegelijkertijd handelen, samenwerken – alle deelnemers aan onze discussie zijn het hiermee eens. We wachten op leraren om gevoelig, attent en eerlijk te zijn, en leraren geloven dat ouders voornamelijk worden grootgebracht. Hoewel niet alleen.
We hebben leraren en ouders uitgenodigd voor het redactiekantoor van psychologieën om te praten over de rol van elke partij in het proces van het opvoeden en onderwijzen van kinderen. De discussie nam deel:
Anna Popova, leraar van de voorbereidende klas in Pirogov School;
Alexey Kuznetsov, geschiedenisleraar van het Gymnasium nr. 1543;
Olga Dvornikova, PR -directeur, moeder van Anton (10 jaar) en Daniel (12 jaar);
Natalya Demchenko, financieel manager, moeder van Yana (10 jaar oud) en Mikhail (16 jaar oud).
Psychologieën: Wat verwachten ouders bij het geven van het kind naar school?
Anna: De verwachtingen zijn heel anders. Het is belangrijk dat de kind studeert op een prestigieuze school – hij kreeg kennis, en het was geen schande om te zeggen waar hij studeert. Meestal willen dergelijke ouders het kind dat ze niet in zichzelf zijn geslaagd. Anderen willen koste wat kost de beste opleiding geven.
Is hij klaar om naar school te gaan, kan hij studeren in geavanceerde programma's – niet zo belangrijk. Het belangrijkste is onderwijs. Op welke manier dan ook. En in de zin van het onderwijs hebben ze een enorm verzoek: “We hebben het aan u gegeven, en u heft het op, u is geleerd?»Er zijn veel mensen die belangrijk zijn voor school, vooral de eerste, het kind was goed en kalm. Vaak zijn dit degenen die zich op school ongemakkelijk voelden, of degenen die zien dat het kind problemen heeft: hij is verlegen of, omgekeerd, hyperactief. Ze willen hier niet op gefocust zijn.
Ten slotte kunnen sommige ouders om verschillende redenen geen school niet kiezen en het kind naar de dichtstbijzijnde sturen. Hun principe: zoals het zal zijn, zal het zijn.
Alexei: Ik zal zeggen over een ander type ouders, dat er nog niet eerder was. De oude Sovjet -school liet hun moeders duidelijk hun plaats zien: om geld over te dragen, de kleintjes naar het circus te brengen en te komen wanneer ze bellen om een berisping te krijgen. Wat natuurlijk verkeerd was.
Zien dat het kind ongemakkelijk is, kunnen ouders beginnen met vechten, maar ze kunnen het nemen en geven aan waar het goed komt
Maar vandaag zijn er steeds meer ouders die relaties opbouwen met de school volgens het consumptiemodel: “Ik ben een consument, school is een leverancier van educatieve diensten. Hier is een lijst met services die u mij verstrekt, en het zal mij handig zijn als u meldt door e -Mail. Als de services niet van de juiste kwaliteit zijn, behoud ik het recht om te gaan waar het zou moeten "".
Die de huidige situatie gunstig onderscheidt van de Sovjet One is de mogelijkheid om een school te kiezen, althans in grote steden. Zien dat het kind ongemakkelijk is, kunnen ouders beginnen met vechten, maar ze kunnen het nemen en geven aan waar het goed komt.
Hoe doe je het als ouders het niet eens zijn met je beslissing, eis, straf.
Anna: Ik geef er de voorkeur aan dat de regels van tevoren bekend zijn. Tijdens de eerste oudervergadering, die we het zes maanden vóór het begin van de lessen houden, waarschuw ik mijn ouders dat er dingen zijn die ik niet toestaat. Ik sta je bijvoorbeeld niet toe om te vechten. Als ze bezwaar tegen mij hebben dat de jongen voor zichzelf moet kunnen opkomen, zeg ik meteen dat we op deze plek een niet -boor hebben.
Ik sta je ook niet toe om elkaar te beledigen en te plagen. Als dit gebeurt, zal ik beginnen met het maken van opmerkingen en ze strikt maken. En ik ga niet naar concessies aan mijn ouders.
Alexei: Ik ben het ermee eens, de regels helpen, maar het gebeurt dat op het moment dat ze worden aangekondigd, iedereen het ermee eens is, en dan, als het gaat om een specifieke blauwe plek onder een specifiek oog, zullen ouders de situatie voor hun kind interpreteren.
En wat u helpt om een constructieve dialoog te vestigen?
Alexei: Vorig jaar nam ik voor het eerst een klassengids over de vijfde klas en ontmoette al mijn ouders in de herfst, sprak één op één met hen. Allereerst wilde ik dat ze me over het kind vertelden: hoe ze hem zien. Dankzij deze vergaderingen begreep ik veel, niet zozeer over kinderen als over ouders.
Willen ouders dat je studenten opvoedt?
Alexei: Ik heb nog nooit gehoord: "Je zult de paragraaf met mijn kind leren, maar interfereren niet in het onderwijs". Aan de andere kant wil iedereen dat we opleiden – maar wat precies?
Vorig jaar schreven kinderen het examen in het Russisch. We vroegen hen om geen cheat sheets mee te nemen. Het examen vond plaats op een andere school, en er waren niet alleen onze kinderen. In het publiek gebruikte iedereen wat ze wilden, tenzij de leraren niet vroegen om naar internet te gaan. De volgende dag kwam mijn moeder, verontwaardigd: "Nu, vanwege je eerlijkheid, zullen ze minder punten ontvangen dan degenen die afschreven". Deze moeder wil dat we haar kind opvoeden? Wensen. Maar voor praktische gevolgen is niet klaar.
Vraag aan ouders: wat voel je als je kinderen naar school gaan?
Olga: Vorig jaar verhuisde onze oudste zoon naar de vijfde klas. We wachtten geduldig op de eerste moeilijke maanden om te passeren, hij zou eraan wennen en een nieuw item gepassioneerd, zodat hij zelf geïnteresseerd zou zijn, zodat hij niet zo'n eindeloze reeks van het dagelijkse leven zou zijn: hij kwam naar school, geserveerd, kwam thuis, deed lessen, de volgende dag hetzelfde.
Maar wat ik absoluut niet had verwacht – dat alle leraren op de vergaderingen unaniem uitroepen: “Je kinderen gedragen zich gewoon vreselijk, ze kunnen zich niet aanpassen aan de middelbare school! Doe iets met hen!"Ik heb geprobeerd met de klasleraar te praten, maar alles gebeurt zo snel, de leraar heeft geen tijd voor alles: denk, bespreek wat te doen.
Natalia: Naar mijn mening brengen ouders onvrijwillig hun oorspronkelijke houding aan school over aan het kind. Ik heb altijd gewild dat de kinderen school als een grote en fascinerende wereld beschouwen, waar alles is – vrienden, leraren, studie, menselijke relaties. En ik verwacht heel weinig van leraren: houd er rekening mee, althans een beetje, de individualiteit van het kind.
Volgens mijn gevoelens zijn leraren nu een eeltige geworden, en hun onverschilligheid vermeldt soms de inspanningen van kinderen. Er was een geval toen de kinderen een creatieve taak kregen, probeerden ze, deden het, trokken ouders aan, maar de leraar controleerde het niet eens! Ik wil ook dat het kind zegt wat hij verdient: soms is het gemakkelijker en winstgevender voor de leraar om een onverdiende vier te plaatsen in plaats van een goed verzonden drie. En ze zouden de inspanningen van de depositoevoer niet demonteren, waarvoor een fatsoenlijk resultaat bijna een prestatie is.
Olga: Toen de zoon eenmaal een deuce kreeg, kwamen we erachter waarom hij de taak opnieuw maakte, maar de deuce bleef. Ik heb hem geadviseerd om de leraar te benaderen en te vragen hoe hij de beoordeling kan corrigeren. En je weet wat ze heeft geantwoord? – "Echt niet".
Alexei: We hebben 1,2 miljoen leraren in ons land voor 90 miljoen werkende burgers – dit is het meest enorme beroep. En er zijn een groot aantal mensen die over het algemeen niets te maken hebben op school. Waar je het over hebt, is geen school op school, maar onze bureaucratische staat, die aandringt om demonstratie -evenementen uit te voeren. Als de leraar vandaag bezig is met individueel werk met het kind en zich realiseert dat ze nergens aan punten aan hem zullen toevoegen, dan is dit een unieke leraar, geweldig, hij is in zijn plaats.